Karabin wyborowy

Kucinho

Karabin wyborowy - (karabin strzelca wyborowego) karabin przeznaczony dla strzelca wyborowego w celu prowadzenia ognia pojedynczego na dużą odległość, z dużą precyzją, używany do likwidowania pojedynczych, istotnych dla przeciwnika celów (głównie osób), w odległości do kilkuset metrów. Jest to wyselekcjonowany model broni standardowej lub konstrukcja oryginalna przeznaczona wyłącznie do tego celu. Posiada osprzęt umożliwiający precyzyjne prowadzenie ognia na znacznych (do około 1000 m) odległościach (celownik optyczny), także w nocy, z użyciem noktowizora. Broń powtarzalna lub samopowtarzalna, istnieją też modele strzelające ogniem ciągłym (HK G3SG1).

Typowy wojskowy karabin wyborowy korzysta z amunicji w kalibrze około 0.3 cala (grupa typów amunicji pełnoenergetycznych o kalibrach od 7,62 do 7,92 mm). Karabin wyborowy jest przydatny do zwalczania celów wojskowych na dystansie, na którym trafia w cel wielkości około 40 cm. Dla karabinów powtarzalnych oznacza to nawet odległości znacznie przekraczające 1000 m, dla broni półautomatycznej (np. SWD - karabin Dragunowa) jest to typowo 500-600 m, dla broni korzystającej z amunicji .50 BMG (nabój Browning Machine Gun, kaliber .50, czyli 12,7 x 99 mm) może to być nawet około 2 km.

Największy dystans, z którego trafiono w człowieka strzałem snajperskim w walce, wynosi 2430 metrów, oddany został z karabinu powtarzalnego McMillan TAC-50 kalibru .50 BMG (12,7x99 mm) przez kanadyjskiego strzelca wyborowego Roba Furlonga[1]. Trafiono trzecim mierzonym strzałem. Rekordowy dystans trafienia pierwszym mierzonym strzałem wynosi 2250 metrów - użyto do strzału karabinu zasilanego amunicją .50 BMG (sierż. Carlos Hathcock, Wietnam, karabin Browning M2 - [2]).

Broń tej klasy jest często spokrewniona konstrukcyjnie z karabinami precyzyjnymi używanymi w sportowej klasie otwartej, do strzelań na 300 m. We wczesnych stadiach planowego stosowania broni wyborowej, w czasie I wojny światowej, chętnie wykorzystywano do tego celu selekcjonowane egzemplarze broni standardowej lub myśliwskiej.

Osobną kategorię stanowi wyborowa broń policyjna. Praktyka działań policyjnych powoduje, że typowy dystans strzału jest stosunkowo mały, często poniżej 100, a zazwyczaj do 200 metrów. Snajper policyjny działa według schematu typowego dla policjantów, czyli zasadniczo nie powinien strzelać, lecz jeśli strzela, musi na pewno precyzyjnie trafić i zabić przestępcę. Jednocześnie musi unikać strat postronnych - te względy preferują do zadań policyjnych broń małokalibrową: chętnie stosowanym kalibrem jest nabój pośredni kalibru 5,6 mm. Amunicja tego typu zapewnia dużą szybkość wylotową (ponad 900 m/s) spłaszczającą trajektorię pocisku (co znacznie ułatwia celowanie) i jednocześnie pocisk dość szybko traci energię, co go czyni stosunkowo mało szkodliwym na większych dystansach.

W roli broni snajperskiej używa się także karabinków korzystających z amunicji poddźwiękowej, zazwyczaj pistoletowej. Są one zdatne jedynie na bardzo niewielkich dystansach, ale pozwalają na stosowanie tłumików czyniących strzał niemal bezgłośnym.